Notes
Matches 51 to 100 of 4,157
# | Notes | Linked to |
---|---|---|
51 | •Advocaat en procureur te Breda | Quarles, Hendrik Philip Jacob (I2114)
|
52 | •Geboren op 19 februari 1617 - Laar, Ede (Gld) NL •Overleden op 24 december 1680 - Otterlo (Gld) NL , leeftijd bij overlijden: 63 jaar oud gw.geneanet.org/paulbaris?lang=nl;pz=paul;nz=baris;ocz=1;p=evert+van;n=delen;oc=2 genealogieonline.nl/en/west-europese-adel/I33456.php | van Delen, Evert (I1021)
|
53 | •Gehuwd met Johanna Krümmel von Eynatten , Erbin von Flamersheim , geboren na 1501 , overleden in 1563 (Ouders : M Johann Krümmel von Eynatten & V Sophia Brandt ) en hun kinderen Sophie van Pallant 1525-1605 gehuwd in 1545 met Lutter von Quadt zu Landscron 1519-ca 1586 enhun kinderen Bernhard von Quadt zu Landscron , Herr zu Flamersheim †1621 gehuwd op 8 juni 1578 met Reiniera von Hatzfeldt en hun kinderen : Damian Lutter von Quadt zu Landscron †1656 Johann von Quadt zu Landscron , Herr zu Windeck †1628/ gehuwd op 9 april 1583 met Elise Gayling von Altheim en hun kinderen : Sophie von Quadt zu Landscron Maria van Pallant †1589/ gehuwd met Johann van Brempt en hun kinderen Johanna van Brempt gehuwd in 1589 met Wilhelm IV. von Hatzfeldt ,Herr zu Wildenburg und Weisweiler †1623 en hun kinderen : Johann Heinrich von Hatzfeldt 1591-1627 Maria van Pallant †1589/ gehuwd in 1550 met Bernhard von der Fels ,Herr zu Moestroff †ca 1557 en hun kinderen Johanna von der Fels †1603/ gehuwd in 1574 met Wilhelm von Flodrop , Freiherr zu Ryckholt , Herr zu Leuth, Well, Feltz und Moesthoff †/1603 en hun kinderen : Anna Catharina von Flodrop Johanna von Flodrop †1640/ | van Pallant, Gerhard (I1733)
|
54 | •Raad en Burgemeester van Utrecht | Ubing, Isaac (I2097)
|
55 | +1 child | Osnabrug, Casper Hendrik Marcus (I7302)
|
56 | Click here to view an old document on her genealogy Also: Die Belehnung der Johanna Catharina Stael von Holstein, Witwe von Ossenbroich - für ihren unmündigen Sohn - mit der Kirchengift und 2 Höfen zu Niedern, dem Burglehen zu Hallenberg, dem Hof Günderinghausen, dem Zehnten zu Liesen und dem dortigen halben Hof und mit dem halben Zehnten zu Titmaringhausen Archivaliensignatur: Landesarchiv NRW Abteilung Westfalen, Kurfürstentum Köln, Hofrat, Westfälische Lehen, Nr. 1052 Kontext: Kurfürstentum Köln - Hofrat, Westfälische Lehen. Laufzeit: 1692 1694 September 8 Beschreibung : Johanna Catharina Staell v. Holstein, Witwe v. Ossenbrock, an ihren Vetter: der Herr v. der Marck hat eine 1612 August 14 Bladenhorst durch die Herren v. Viermundt aufgenommene Obligation von 350 oberländischen Gulden, die mit 7 Malter Hartkorn aus dem Gut Johanns achter dem Berge zu verzinsen war, sich cedieren lassen; fragt an, ob sie sich mit ihm vergleichen oder den Prozess fortführen solle. Bestellsignatur : Gesamtarchiv von Romberg - Urkunden, Nr. 3058 | Stael von Holstein, Johanna Catharina (I5184)
|
57 | Das Geschlecht von Ossenbroich auf Neuenhoven. Nach Ernst Kneschke, "Neues allgemeines Adelslexicon", sind die von Ossenbroichs ein altes schon 1289 genanntes Adelsgeschlecht, das sein Stammland am klevischen unteren Niederrhein im heutigen Emmericher Bereich hatte. Ossenbroich beziehungsweise Ossenbruch/Ossenbruck bedeutet Ochsenbruch und verweist auf eine wohl gleichnamige Flurbezeichnung, auf eine vernässte Zone hin, die als Viehweide, hier Ochsenweide, diente. In Erinnerung an den alten Flurnamen gibt es heute in der Stadt Emmerich zwei Straßen mit den Bezeichnungen Ossenbruch und Ossenweg. Nach Robert Scholten war "Ossenbruch" ein Rittersitz im Amte Cleverham, Gemeinde Till. Das Schloss war ein Mannlehen, zu dem die Höfe Nedenoy bei Kleve und Nyenhove (Ludinhove?) zählten. Von dem Adelgeschlecht existieren zwei Wappen, die auf zwei verwandte Familien hinweisen. Eines zeigt in Rot den Kopf und den Hals eines nach links sehenden ansonsten silbernen Ochsen, das andere auf rotem Schilduntergrund einen silbernen nach vorne blickenden Ochsenkopf ohne Hals. Letzteres ist das Wappen der Ossenbroichs auf Neuenhoven in Krefeld-Bockum. Bis 1339 war Neuenhoven ein Allodialgut im klevischen Land Linn. In diesem Jahr übergab Wilhelm von Neuenhoven, genannt Rurup (Ruysup?), seinen Besitz an den Grafen von Kleve, und er wurde damit klevisches Lehen. Zu dem Gut gehörte auch das Patronat der Bockumer Kirche St. Gertrudis. Der Hof umfasste 70 Morgen Ackerland, 30 Morgen Wiesen ("Pesche"), 2 Gewälde im Bockumer Busch und den Zehnten von 576 Morgen im Bockumer, Glindholzer und Oppumer Feld. 1388 kaufte Kurköln von Kleve das Land Linn. Damit wurde Neuenhoven wie andere Güter kölnisches Mannlehen. Das Patronatsrecht kam nun an den Kölner Erzbischof. Das Neuenhoven-Geschlecht trat um 1400 von der historischen Bühne ab. Maria von Nyenhoven, Tochter Gottschalks von Neuenhoven, des letzten männlichen Vertreters seines Stammes, heiratete Gerhard von Ossenbroich, auf dem so genannten "Ritterzettel" (Verzeichnis der zum "Ritter" Ge-"adelten") im Jahre 1418 als Ritter verzeichnet. Damit ging Neuenhoven in den Ossenbroich-Besitz über. Gerhard verheiratete sich nach dem Tod seiner Ehefrau Maria mit der Witwe des Ritters Evert von Wischel (Wissel), Aleid von Suytkamen. Er hatte vier Kinder: Johann, Gottschalk, Stina und Aleid. Gerhard starb wahrscheinlich um 1420. Read the full report here: https://vanosnabrugge.org/docs/grabplatte-heinrich-143-148.pdf | von Nyenhoven, Maria (I168)
|
58 | Das Geschlecht von Ossenbroich auf Neuenhoven. Nach Ernst Kneschke, "Neues allgemeines Adelslexicon", sind die von Ossenbroichs ein altes schon 1289 genanntes Adelsgeschlecht, das sein Stammland am klevischen unteren Niederrhein im heutigen Emmericher Bereich hatte. Ossenbroich beziehungsweise Ossenbruch/Ossenbruck bedeutet Ochsenbruch und verweist auf eine wohl gleichnamige Flurbezeichnung, auf eine vernässte Zone hin, die als Viehweide, hier Ochsenweide, diente. In Erinnerung an den alten Flurnamen gibt es heute in der Stadt Emmerich zwei Straßen mit den Bezeichnungen Ossenbruch und Ossenweg. Nach Robert Scholten war "Ossenbruch" ein Rittersitz im Amte Cleverham, Gemeinde Till. Das Schloss war ein Mannlehen, zu dem die Höfe Nedenoy bei Kleve und Nyenhove (Ludinhove?) zählten. Von dem Adelgeschlecht existieren zwei Wappen, die auf zwei verwandte Familien hinweisen. Eines zeigt in Rot den Kopf und den Hals eines nach links sehenden ansonsten silbernen Ochsen, das andere auf rotem Schilduntergrund einen silbernen nach vorne blickenden Ochsenkopf ohne Hals. Letzteres ist das Wappen der Ossenbroichs auf Neuenhoven in Krefeld-Bockum. Bis 1339 war Neuenhoven ein Allodialgut im klevischen Land Linn. In diesem Jahr übergab Wilhelm von Neuenhoven, genannt Rurup (Ruysup?), seinen Besitz an den Grafen von Kleve, und er wurde damit klevisches Lehen. Zu dem Gut gehörte auch das Patronat der Bockumer Kirche St. Gertrudis. Der Hof umfasste 70 Morgen Ackerland, 30 Morgen Wiesen ("Pesche"), 2 Gewälde im Bockumer Busch und den Zehnten von 576 Morgen im Bockumer, Glindholzer und Oppumer Feld. 1388 kaufte Kurköln von Kleve das Land Linn. Damit wurde Neuenhoven wie andere Güter kölnisches Mannlehen. Das Patronatsrecht kam nun an den Kölner Erzbischof. Das Neuenhoven-Geschlecht trat um 1400 von der historischen Bühne ab. Maria von Nyenhoven, Tochter Gottschalks von Neuenhoven, des letzten männlichen Vertreters seines Stammes, heiratete Gerhard von Ossenbroich, auf dem so genannten "Ritterzettel" (Verzeichnis der zum "Ritter" Ge-"adelten") im Jahre 1418 als Ritter verzeichnet. Damit ging Neuenhoven in den Ossenbroich-Besitz über. Gerhard verheiratete sich nach dem Tod seiner Ehefrau Maria mit der Witwe des Ritters Evert von Wischel (Wissel), Aleid von Suytkamen. Er hatte vier Kinder: Johann, Gottschalk, Stina und Aleid. Gerhard starb wahrscheinlich um 1420. Read the full report here: https://vanosnabrugge.org/docs/grabplatte-heinrich-143-148.pdf | von Neuenhoven, Gottschalk (I172)
|
59 | Huis De Gelder bij Wijhe Inventaris A. Archief Sloet van Lindenhorst Stukken betreffende landszaken (1614) (H) b. Boldewijn Sloet tot Slotenhage 133 - 137 Stukken afkomstig van de familie van Rijswijck (A, O), 1541 - 1635. 133 Dading, aangegaan tussen Andries Yseren en Derick van Rijswijck c.s. t.e.z. en Cornelius Yseren c.s. t.a.z., erfgenamen van wijlen Willem Yseren, deken van Zutphen (A) Datering: 1541 NB: Regest nr. 36. Omvang: 1 charter | Yseren, Dirk (I5060)
|
60 | Huis De Gelder bij Wijhe Inventaris A. Archief Sloet van Lindenhorst Stukken betreffende landszaken (1614) (H) b. Boldewijn Sloet tot Slotenhage 133 - 137 Stukken afkomstig van de familie van Rijswijck (A, O), 1541 - 1635. 133 Dading, aangegaan tussen Andries Yseren en Derick van Rijswijck c.s. t.e.z. en Cornelius Yseren c.s. t.a.z., erfgenamen van wijlen Willem Yseren, deken van Zutphen (A) Datering: 1541 NB: Regest nr. 36. Omvang: 1 charter | Yseren, Andries (I5061)
|
61 | Jacqueline, Countess of Hainaut. From Wikipedia, the free encyclopedia Jacqueline (Dutch: Jacoba van Beieren; French: Jacqueline de Bavière; 15 July 1401 - 8 October 1436), was a Duchess of Bavaria-Straubing, Countess of Holland and Zeeland and Countess of Hainaut from 1417 to 1433. She was also Dauphine of France for a short time between 1415 and 1417 and Duchess of Gloucester in the 1420s, if her marriage to Humphrey, Duke of Gloucester, is accepted as valid. Born in The Hague, Jacqueline, from her birth, was referred to as "of Holland", indicating that she was the heiress of her father's estates. Jacqueline was the last Wittelsbach ruler of Hainaut and Holland. Following her death, her estates passed into the inheritance of Philip the Good, Duke of Burgundy Early life and marriage to John, Duke of Touraine. She was the only daughter of William II, Duke of Bavaria (also known as William VI, Count of Holland) from his marriage with Margaret, a daughter of Philip the Bold, Duke of Burgundy and Margaret III, Countess of Flanders. At the age of only 22 months (in Paris on 5 May 1403) and again at the age of 4 (in Compiègne on 29 June 1406), Jacqueline was betrothed to John, Duke of Touraine, fourth son of King Charles VI of France and Queen Isabeau of Bavaria. Both children were brought up in the Castle of Le Quesnoy in Hainaut. The boy had been given into tutelage of his future father-in-law, since he was expected to succeed as ruler in Hainaut and not in any way in France itself. On 22 April 1411 the Pope gave his dispensation for the union and on 6 August 1415, when Jacqueline was fourteen, she and John married in The Hague. With this marriage, Duke William II wanted to secure the succession of his daughter to his domains; although he had at least nine illegitimate children, Jacqueline was his only legitimate offspring and as a female, her rights would be contested by her paternal uncle Bishop John of Liège and her cousin Philip the Good, Duke of Burgundy since 1419. Four months after the wedding, on 15 December 1415, John's elder brother Louis, Dauphin of France died, and thus John became the heir to the throne, with Jacqueline as the Dauphine and future Queen consort. Duke William II, who had raised John since childhood, as the father-in-law of the future King obtained a considerable influence at the French court; however, despite this he was less successful in his efforts with the German King Sigismund of Luxembourg to recognize Jacqueline as his rightful heir in the Counties of Holland, Zeeland and Hainaut. In March 1416, Count William raised the matter with Sigismund while the latter was the guest of the English king, Henry V in England, but was rejected; he angrily returned home. Dauphin John died (probably poisoned) on 4 April 1417, leaving Jacqueline as a widow aged 16. Two months later on 31 May, she unexpectedly lost her father. Duke William II was bitten by a dog, which caused a blood infection that quickly killed him. The politically inexperienced Jacqueline now had to fight for her inheritance. Marriage to John IV, Duke of Brabant and war with John III In Hainaut, where female succession was long customary, Jacqueline was recognized as sovereign Countess on 13 June, but in Holland and Zeeland her rights were controversial from the beginning. While the old aristocracy supported her, the municipal party supported her uncle John III, the youngest brother of her father and since 1389 the elected Bishop of Liège, although he was never fully ordained. Even before William II's death, he had expected to become his successor, and therefore he gave up his diocese. On the advice of her mother, Jacqueline initially gave her uncle the title of Guardian and Defender of the County of Hainaut (Hüters und Verteidigers des Landes Hennegau) in order to forestall his ambitions. However, the German King Sigismund, who had already been against Jacqueline's rights since 1416, formally enfeoffed John III with the counties of his deceased brother and married him to his niece Elisabeth of Görlitz, Duchess of Luxembourg and widow of Anthony, Duke of Brabant, who died in the Battle of Agincourt in 1415. Jacqueline also remarried, but her selection of husband was unfortunate. John IV, Duke of Brabant, stepson of Elisabeth of Görlitz, who succeeded his father Anthony as Duke of Brabant, was chosen to be her second husband; modern historians believed that this decision was widely influenced by Jacqueline's mother and uncle John the Fearless, Duke of Burgundy. On 31 July 1417, two months after William II's death, the betrothal between Jacqueline and John IV took place, and the wedding was celebrated in The Hague on 10 March 1418. However, the union proved to be a failure. The close relationship between the spouses required a papal dispensation, which, although granted in December 1417, was revoked in January 1418 in the Council of Constance due to the intrigues of Jacqueline's opponents, including King Sigismund of Luxembourg. In addition to this, the considerable financial problems of the young Duke John IV and his weak political leadership increased the conflicts inside the marriage. John III, with the support of King Sigismund and the Cods, took the arms against Jacqueline, who was supported by the Hooks, this civil war was known as the Hook and Cod wars. The troops of uncle and niece met in the Battle of Gorkum in 1417; Jacqueline was victorious, but was forced to leave the major trading city of Dordrecht. In addition, her marital status was again questioned thanks to her uncle, who claimed that without papal dispensation the union was annulled; this caused even more misgivings for Jacqueline about how to maintain her marriage. Even worse, on 29 May 1418 and against the express wishes of King Sigismund, John IV pledged the district of Mons; because of this Jacqueline in 1419 signed the Compensation of Workum (Ausgleich von Workum) with her cousin Philip the Good, future Duke of Burgundy, under which for a monetary compensation she ceded to him the districts of Dordrecht, Gorkum and Rotterdam. John III agreed to recognize the legitimacy of the marriage between Jacqueline and John IV of Brabant if only to receive a high financial compensation from the government for the next five years of the regions dominated by the spouses; however, the intervention of Pope Martin V finally ended the controversy with granting the papal dispensation on May 1419. John IV, always heavily indebted and against the will of his wife signed with John III the Treaty of St. Martinsdyk, under which he gave to Jacqueline's uncle full custody over Holland and Zeeland for the next 12 years. In exchange, John III gave a monetary compensation to the couple and left them the County of Hainaut; however, this was a little consolation for Jacqueline, whose subjects of Holland, Zeeland and Friesland were released from their oath of allegiance under the terms of the treaty. Finally, John IV also pledged Hainaut to improve his financial situation; for Jacqueline, this was enough: she and her allies began to want the formal separation from John IV. Marriage to Humphrey, Duke of Gloucester and aftermath. In the meanwhile, the political situation had changed radically. The Duke of Burgundy, John the Fearless, was assassinated in September 1419, the French Dauphin Charles, brother of Jacqueline's first husband, was considered an accomplice and was therefore disinherited in 1420 under the Treaty of Troyes. King Henry V of England should now be the King of France. In February 1421 Jacqueline issued a statement where she pointet that, because of the destructive behaviour of John IV of Brabant, she wanted the annulment of her marriage. The fight against John III, continue until the capture of the city of Leiden, the last loyal to Jacqueline; after this, she had to admit her defeat. On 6 March 1421 Jacqueline fled to England asking the help of Henry V, who gave her a glamorous reception. She was an honoured guest at the court of England, and when the future Henry VI was born, Jacqueline was made one of his godparents. It was only after the unexpected death of Henry V in 1422 that Jacqueline obtained a dubious divorce from John IV of Brabant valid only in England that allowed her third marriage with Humphrey, Duke of Gloucester, Henry V's brother and Regent of the Kingdom on behalf of his infant nephew Henry VI. However, as not all rules were observed, the marriage was arranged in haste and in secret in the town of Hadleigh, Essex, sometime between February and 7 March 1423. The news of this marriage shocked everyone. On 15 October 1423 it was announced that not only was Jaqueline married to one of the most powerful princes of Europe, but that she was also rumoured to be pregnant with his child. To secure her position, Jacqueline had to obtain the formal annulment of her marriage with John IV of Brabant. She asked Pope Martin V in Rome and Antipope Benedict XIII in Avignon to resolve her irregular marital status, but her uncle John III intervened against it. Unexpectedly, her cousin Philip the Good, who wanted to prevent an English invasion, supported the annulment. In the autumn of 1424 Jacqueline joined Humphrey in the Duchy of Gloucester, where she had a miscarriage; this was her only recorded pregnancy. Jacqueline and Humphrey landed in Calais and by the end of November they entered Mons, where on 5 December the Duke of Gloucester was recognized as the sovereign Count of Hainaut. Already on January 3, 1425, he signed with "Humphrey, by the grace of God's son, brother and uncle of kings, Duke of Gloucester, Count of Hainaut, Holland, Zealand and Pembroke, Lord of Friesland and Grand Chamberlain of England". War in Holland Her situation changed when her uncle John III of Bavaria died on 6 January 1425, the victim of poisoning. John IV, Duke of Brabant, still claimed rights over Holland, Zeeland and Hainault and made Philip, Duke of Burgundy, regent of Holland and Zeeland, like he had done before with John III. Jacqueline escaped her imprisonment in Ghent disguised in men's clothing and fled to Schoonhoven and then Gouda, where she stayed with the leaders of the Hook faction. Now it was her former husband, John of Brabant, who tried to dispute her inheritance. In this matter, Humphrey did intervene, albeit with limited force; his efforts, however, had disastrous consequences for the English-Burgundian alliance that aided the English cause in France during the Hundred Years' War. Pope Martin V decreed that Jacqueline was still the wife of John IV, Duke of Brabant, and therefore her marriage to Humphrey of Gloucester was illegitimate. However, John IV had died a year earlier. Peace and loss of lands. On 3 July 1428 Jacqueline had to agree to a peace treaty, Reconciliation of Delft (de Zoen van Delft), with the duke of Burgundy. By this treaty, Jacqueline kept her titles of Countess of Holland, Zeeland and Hainaut, but the administration of her territories was placed in the hands of Philip, who was also appointed as her heir in case she died without children. She was not allowed to marry without the permission of her mother, Philip and the three counties. However, her financial situation was dire. She barely had enough income to support her household. Furthermore, the duke of Burgundy did not stop after the peace treaty in 1428. He bought the loyalty of her allies or enstranged them from her in another way. At Easter 1433, Jacqueline "voluntarily" gave Philip all her lands and titles. In return she was allowed the income of several estates, mostly situated in Zeeland. Marriage with Frank van Borsselen and death. With the renunciation of her titles, Jacqueline retired to her land in Zeeland. There, she and Francis, Lord of Borssele ("Frank van Borssele"), a local and powerful nobleman, became close. In the spring of 1434 they married and Philip granted Frank the title of Count of Oostervant. This marriage, contrary to the other three, was one out of love, at least for Jacqueline. It did not last long. In 1436 she became ill and after a few months of illness she died of tuberculosis in Teylingen Castle on 8 October 1436. Since she had no children, Philip of Burgundy inherited Hainaut and Holland. Her husband Frank survived her for thirty-four years. | Countess of Hinaut, Jacqueline (I6368)
|
62 | Margaret of Burgundy, Duchess of Bavaria. Margaret of Burgundy (October 1374 - 8 March 1441) was Duchess of Bavaria as the wife of Duke William II. Margaret was the third child and first daughter out of nine children born to Philip II, Duke of Burgundy, and Margaret III, Countess of Flanders. Margaret's father used the marriages of his children to achieve far-sighted goals. In keeping with this strategy, Margaret and her brother John were wedded in a double marriage to William of Bavaria and his sister Margaret. This marriage, celebrated on 12 April 1385 in Cambrai, would have later influence the union of Hainaut and Holland with Burgundy and Flanders, as carried out by Margaret's nephew Philip the Good. Margaret exerted a lot of political influence during the reign of her spouse: William ruled both Holland and Hainaut, but preferred Holland and spent a lot of his reign there. Margaret was thus governed Hainaut in his name. After 16 years of childless marriage, Margaret gave birth to a daughter, Jacqueline, on 16 August 1401. Margaret's political position increased in the 1410s, as she was granted several towns and castles as her personal fiefs. William died in 1417 of a dog bite. Although he and Margaret attempted to ensure that their daughter would inherit all his lands, a war of succession broke out after his death. Jacqueline would eventually come to inherit Hainaut, Holland, and Zeeland, but not Bavaria. During the reign of her daughter, Margaret was involved in several political acts. She preferred the Le Quesnoy castle as her residence, which was also her personal fief. She died at Le Quesnoy on 8 March 1441, having outlived her childless daughter. | of Burgundy, Margaret (I6370)
|
63 | St. Walburgiskerk te Zutphen In deze kerk bevinden (bevonden) zich een aantal zaken die betrekking hebben op het geslacht van der Capellen. Verschillende telgen van dit geslacht hebben in Zutphen gewoond en vervulden er aanzienlijke ambten. Niet verwonderlijk dat zij binding hadden met deze hoofdkerk van Zutphen. Achtereenvolgens behandel ik de volgende onderwerpen: Het van der Capellenglas uit ~1430. Het epitaaf voor Gerlach van der Capellen uit 1628. Grafzerken. Het van der Capellenglas Dit glas is niet bewaard gebleven maar in het Zutphense archief berust een aftekening ervan op perkament (36,5 x 20 cm). Uit een opschrift op de achterzijde blijkt dat deze aftekening in 1780 in het bezit was van Alexander van der Capellen en uit de vermelding ervan in het anonieme geslachtregister uit 1783 kunnen we afleiden dat dit glas er toen in grote delen nog was. Daar staat namelijk: "Deze Bertha, Weduwe Gerlachs Van Der Capellen, heeft, met haare vier Zoonen, gegeven een glas in het zuiden van de groote Kerk te Zutphen, gedeeltelijk nog in wezen. Op een oude aftekening van het zelve, ziet men, in het bovenfte gedeelte des Kerkvenfters, de Wapens van Capellen en Walle, beneden, die van de gezegde vier Zoonen met die van hunne Vrouwen, te weten Capellen en Leijden, Capellen en Walle, Capellen en Spaan, Capellen en Herwen. Het wapen van der Capellen is hier een geankerd wit Kruis, boven den regter arm van het zelve eene gouden Capelle of Toorntje, op een blaauw Veld, op den Helm mede eene gouden Capelle. Voorts bevinden zig nog verfcheidene zinnebeeldige figuuren in het Kerkglas, en in 't midden van het zelve de beeltenis van genoemde Bertha, Weduwe Gerlachs Van Der Capellen, in een Weduwen gewaat, knielende". Gerlach van der Capellen † 1428, v/a 1424 beleend met Den Dam, trouwde in 1411 met Bertha van den Walle, dochter van Dirk van den Walle, heer van half Meijnerswijk en van ** Iseren. Dirk van den Walle was, zoals uit een magenscheid van 1440 blijkt, een broer van Evert van den Walle. R.T. Muschart vermeldt bij zijn beschrijving van zerk 51 dat de moeder van Evert (en Dirk) een Kecken was die als wapen een kruis vergezeld van 2 vogels voerde. Hierdoor zijn alle wapens op de aftekening te determineren. Boven zien we aan de linkerkant drie maal het wapen van den Walle en rechts drie maal het wapen van der Capellen. Rechtsonder zien we de alliantiewapens van de vier zonen waarbij opvalt dat het wapen van hun zuster Beerte, sinds 1441 gehuwd met Alphert Yseren niet aangegeven wordt. Lees het volledige verhaal hier: www.kareldegrote-vandercapellen.nl/viii-walburgiskerk.pdf | van der Capellen, Beerte (I6452)
|
64 | Teunis E. Oostenbrug, Komt voor in de alphabetische Naamlijst van alle Contribuabelen in de Provincie Vriesland welke in de Directe Belastingen voor tenminste Tweehonderd Guldens in den jare 1821 zijn aangeslagen geweest, document jaar 1822 (2) alles (13) Source: Provinciaal Bestuurlijk Archief Friesland. 6082. #453. 3 May 1822. altijdstrijdvaardig.nl Theunis Eetses Oostenbrug wordt vermeld op een document dergenen welke de bij art. 23 van het reglement van de Grietenij Dantumadeel omtrent de samenstelling der Staten van de Provincie Vriesland vereischte som van f. 200.= aan Grondlasten ten platten lande betalen en de bevoegheid hebben om als kiezer voor den landelijken standt te worden benoemd enz. met vermelding van het Beroep en woonplaats jaar 1841 (6) Theunis Eetzes Oostenbrug wordt vermeld in een document genaamd; een Lijst van zoodanige personen die de bevoegdheid hebben, om voor den jare 1841 tot kiezers voor den Landelijken stand te worden benoemd in het 1e Kiesdistrict van Vriesland met vermelding van het Beroep en de woonplaats enz. jaar 1841 (9) Source: Provinciaal Bestuurlijk Archief Friesland. 8359. #377/28, 24. 19 Apr 1841. altijdstrijdvaardig.nl | Oostenbrug, Theunis Eetzes (I8285)
|
65 | Ulft tot Loackhuizen Wolter van Ulft, die het borgleen te Aspel aan Elisabeth, weduwe van Hetterscheid, in 1405 verpandde, wordt aangezien als de stamvader van Ulft tot Loackhuizen. Maar dit zoo zijnde, welke Wolter ? -Als wij nagaan, dat Willem van Ulft, de zoon van Evert en Christina, ambtman te Aspel was en een zoon had, die Wolter heette, is het niet onnatuurlijk, dezen voor den stamvader te houden. Die Wolter van Ulft Willemszoon was in 1367 getuige van Johan van Ulft en Jutte en zal dezelfde geweest zijn als Wolter van den Swanenborch, in 1380 en 1381 vijand van Deventer en in 1392 getuige bij de vrijmaking van zijne bastaardnicht Styna. In het oudste Bergsche leenregister (1417 - 1423) komt Wolter nog voor als met Boichorst en ter Hofstede onder Gendringen beleend, doch reeds in datzelfde register treft men de beleening van Willem Wolterszoon aan. Deze zegelt 1434 met het kruis en is in 1453 getuige bij den verkoop van Ulft. Zijn zoon Aloff wordt in 1459 beleend, leeft nog 1463 (B. A) en volgens man. gen. 1482. Op 't gevaar dus af van mij niet alleen in de ouders, maar ook in de generaties te vergissen en met het verzoek aan allen, die het beter weten, het te vermelden, geef ik: III. aan Wolter, die dan tusschen 1417 en 1423 overleden moet zijn en IV. aan Willem van Ulft, heer van Loackhuizen, Wolters zoon, wie dan die Wolter ook geweest moge zijn. In de Cleefsche ridderschap; teekent 1418 het pactum majoratus mede. Huwt Elisabeth van den Steenhuisen en tucht haar aan Loackhuizen 1449. Is dood, doch zij leeft nog in 1459. Ref: Heraldieke Bibliotheek. 5e deel. 1883. p.50 | van Ulft, Willem Woltersz (I3554)
|
66 | William II, Duke of Bavaria. Duke William II of Bavaria-Straubing KG (5 April 1365\emdash 31 May 1417) was also count William IV of Holland, count William VI of Hainaut and count William V of Zeeland. He ruled from 1404 until 1417, when he died of a dog bite. William was a son of Albert I and Margaret of Brieg. Biography. William, allied with the Hooks, was in conflict with his father until 1394. In 1404 he succeeded him as Count of Holland, Zeeland and Hainaut and duke of Bavaria-Straubing. In 1408 in the Battle of Othée William and John of Burgundy defeated together with Louis VII, Duke of Bavaria the citizens of Liege who revolted against William's brother John of Bavaria, the bishop of Liège. As a result, he was no longer, as count of Hainaut, obliged to pay homage to the bishop. William's reign was marked by internal strife within the county of Holland. In particular, Lord John V of Arkel supported William's enemies in Holland. William conquered Arkel in 1412, at which point John accepted his defeat and Arkel was annexed by Holland. William claimed Friesland as the count of Holland. Duke William I of Bavaria-Straubing had previously sent five expeditions to conquer Friesland. Only Stavoren was captured in 1398. William II also sent expeditions to the region but Stavoren was regained by the Frisians in 1414. Prior to his death, William ensured his nobles swore allegiance to his only daughter, Jacqueline. Jacqueline was the only child by his wife Margaret of Burgundy, a daughter of Philip the Bold whom he married in 1385, at the Burgundian double wedding in Cambrai, at the same time his sister, Margaret of Bavaria, married John the Fearless. However, on William's death in 1417, a war of succession broke out between his brother John, the bishop of Liège and his daughter Jacqueline of Hainaut. This would be the last episode of the Hook and Cod wars and finally place Holland and Hainaut into Burgundian hands. The duchy of Bavaria-Straubing was divided between the dukes of Bavaria, the major portion went to Bavaria-Munich in 1429. | of Holland, William IV (I6369)
|
67 | William the Silent The Dutch statesman William the Silent (1533-1584), or William I, Prince of Orange and Count of Nassau, led the revolt of the Low Countries against Spain and created the independent republic of the United Provinces. A German nobleman by birth, William the Silent became the leader of a rebellion in the Netherlands against the king of Spain. Passionately devoted to the cause of the unity of the Netherlands, he saw the country dividing into distinct northern and southern states under the impact of military events and religious antagonisms. At various times a Lutheran, a Roman Catholic, and a Calvinist, William was most of all dedicated to Erasmian tolerance in religion; yet in the end he had to rely upon fanatical Calvinists in order to stand up to the assaults of conquering Spanish armies. A wealthy, luxury-loving noble in his younger years, he learned to live the meager life of an exile and rebel and came to love the Dutch people, high and low, for whom he gave his life and who loved him as Father of the Fatherland. Trying ceaselessly to persuade foreign princes to take over the sovereignty of the Low Countries in order to save it, he ended by becoming the founder of a free and independent Dutch republic, and only his assassination prevented Holland from making him its count. Early Years William was born on April 24, 1533, at Dillenburg, the ancestral castle of the Nassaus near Wiesbaden, Germany, to Count William of Nassau-Dillenburg and Juliana von Stolberg. His early life was one of simple comforts and close family affection -a rough and easy life in a castle in the countryside. His mother raised him as a Lutheran, but after he inherited the vast possessions of his cousin, René of Châlon-Nassau, in 1544 (including the principality of Orange and numerous baronies and manors in France and in the Low Countries), Emperor Charles V, as a condition of his receiving his heritage in the Netherlands, required that William come there in 1545 to be raised as a Roman Catholic. Under the guidance of the regent, Mary of Hungary, William grew into a handsome young nobleman, elegant and well-spoken in French and Dutch as well as in his native German, and intelligent and at ease with people. He married a wealthy heiress, Anne of Egmont and Büren, in 1551, thus becoming the richest nobleman in the Netherlands. Charles V was particularly fond of him, and during his abdication at Brussels on Oct. 25, 1555, he rested his weary arms upon young Orange's shoulders. Appointment as Stadholder Given military commands in the war against France in 1555, William proved to have little talent as a warrior, but he clearly displayed political ability on diplomatic missions to Germany and in the peace negotiations at Cateau-Cambrésis in 1559. Philip II, who had inherited the Netherlands as well as Spain from Charles V, made William a member of the Council of State in 1555 and a knight of the Golden Fleece, the Burgundian chivalric order, in 1556. In 1558 Anne of Egmont and Büren, who had given him a son, Philip William, and a daughter, died. Philip II recognized William's preeminence among the nobility by making him stadholder of Holland, Zeeland, and Utrecht in 1559. William's second marriage was to Anne, the daughter of Elector Maurice of Saxony; she was a Lutheran princess who was even wealthier than Anne of Egmont and Büren had been. This 1561 marriage was a sign that William was not a passive instrument of his sovereign. When he returned to Brussels from the wedding in Leipzig, William joined the counts of Egmont and Hoorn, his colleagues in the Council of State, in resistance to the centralizing absolutist policies of Cardinal Antoine Perrenot de Granvelle, who was Philip's principal agent in the Netherlands while Margaret of Parma, the King's half sister, acted as regent. They were able to compel the King, who depended upon them as the most influential persons in the country for effective government, to recall Granvelle in 1564. But Philip would make no concession in the matter of repression of Protestant heresy, although William, a nominal Roman Catholic at the time, strongly urged a policy of tolerance on the principle that men's consciences should not be forced. However, William was aware that his young brother, Louis of Nassau, was one of the leaders of the movement of the lower nobility to prevent enforcement of the ordinances introducing the Inquisition. Opposition to the Duke of Alba William was shocked by the "image-breaking" movement of fanatical Calvinists in 1566, which made Philip decide to replace Margaret of Parma with the Duke of Alba, who brought an army of Spanish regulars to the Low Countries in 1567 in order to crush all resistance to the King's will. William, forewarned of Alba's task of terror, resigned his offices and withdrew beyond the duke's reach into Germany, where from his refuge at Dillenburg he renewed efforts to thwart the suppression of the Netherlands. Military expeditions led by himself and by Louis of Nassau in 1568 failed in the face of Alba's superior generalship and the people's passivity. During the next 4 years, while Alba ruled the Netherlands without visible hindrance, William and his brother Louis spent their time, after a year in service with the French Huguenots under Admiral Gaspard de Coligny, in preparing to return to the struggle in the Low Countries. In 1570 the secret resistance movement in Holland encouraged William to attempt another expedition against Alba, which also failed. However, in 1572, after the "Sea Beggars" had seized Brill, they attempted a second campaign in the southern Netherlands, which failed. William, whose hopes of help from the French Huguenots were dashed by their destruction in the massacre of St. Bartholomew's Day, thereupon decided to join the rebels in Holland and Zeeland "to find my grave there." These provinces, which continued to recognize William as their stadholder, thus maintaining the fiction that they were fighting not Philip II but only his general, Alba, became the base of William's new strategy of resistance. William became a Calvinist, although a moderate one, in order to hold the support of the most vigorous opponents of Spain, and he reorganized the governments of Holland and Zeeland upon the basis of the authority of their States, with himself as governor and commander. William was able to relieve Leiden in 1574 after a long siege, and he established a university there as the city's reward. Pacification of Ghent Also in 1574, William's marriage to Anne of Saxony, who had run off with another man and was obviously mentally unbalanced, was annulled, and in 1575 he married Princess Charlotte de Bourbon-Montpensier, who became an affectionate stepmother to his children. Negotiations in Breda for peace the same year with Luis de Lúñiga y Requesens, the Spanish commander, shortly before Requesens' death, failed over the question of religion. After a mutiny of Spanish troops in 1576, William was able to arrange an agreement among all the provinces, north and south, called the Pacification of Ghent, which enabled him to maintain their common resistance to Don John of Austria, the new governor general from Spain. He persuaded the Austrian archduke Matthias to accept appointment as governor general from the States General, but William's attempt to preserve the unity of the provinces failed due to the intransigence of religious extremists on both sides. The northern provinces, under the urging of his oldest brother, John of Nassau, joined together in the Union of Utrecht in January 1579, a union that William accepted reluctantly at first. Meanwhile Alessandro Farnese forged the almost simultaneous Union of Arras among Roman Catholics and Walloons in the opposite camp. The civil war resumed with new fury. Last Years and Assassination Philip II put William under the ban of outlawry in 1580, to which he replied in a bitter Apology. The States General abjured the sovereignty of Philip in 1581, and the French Duke of Alençon and Anjou was called in to take his place as a constitutional sovereign. An attempt upon William's life by Jean Jaureguy on March 18, 1582, almost succeeded; Princess Charlotte, who nursed him through a difficult recovery, died of overstrain. In January 1583 Anjou, revealing his true purpose of becoming an absolute lord in the Netherlands, unleashed his troops on Antwerp in the so-called French Fury, but he was saved from the revenge of the populace by William. That April, William married Louise de Coligny, a French Huguenot noblewoman, at Antwerp, and then moved his residence to Holland, despairing at last of keeping the Low Countries, though divided in religion, united against Spain. During 1584 the States of Holland and Zeeland proposed to give William the title of count with limited powers, but he was slain on July 10 by Balthasar Gérard, a Roman Catholic from Franche-Comté, at the Prinsenhof in Delft before any action was taken. The last words attributed to him, "God, have pity on me and this poor people," expressed his devotion to the cause for which he had fought so long. This cause was to triumph, although not before 6 more decades had passed, under the leadership of his sons Maurice of Nassau and Frederick Henry, and then only in the northern provinces, which became the Dutch Republic. The United Provinces, which accepted the Union of Utrecht, constituted only a fragment of the Low Countries that he had sought to hold together. But it endured, became rich and powerful, and was the direct historical origin of the modern kingdom of the Netherlands (Holland). encyclopedia.com/topic/William_the_Silent.aspx | of Orange Nassau, William (I627)
|
68 | Frans van Lijnden had veel te verduren van zijns vaders tweede vrouw en haar zoon. Deze laatste, 18 jaren oud zijnde, reisde naar Duitschland en elders ten einde "sich in alle adelijke exertien te oefenen". Hij nam 3000 rijksdaalders voor reiskosten mede, waarmede hij, onder toeslemming zijner moeder, die de voogdij over hem had, zijn deel in de heerlijltheid Blitterswijk belastte. Na 6 jaren zou bij de heerlijkheid weder ontlasten of prolongatiebrieven geven, waarin hem echter de dood verhinderde; hij stierf in Frankrijk den 26 Juli 1670. Nu vorderde de gravin een vasten lijftocht van 2000 gl. Venloosch; Frans van Lijnden verzette er zich tegen, hetgeen tot een langdurig proces aanleiding gaf dat ten gunste der weduwe beslist werd. Het gevolg was dat de heerlijkheid Blitterswijk bij wijze van subhastatie publiek verkocht moest worden. Dit geschiedde in 1683; de aankooper was Caspar van Meerwijk, heer van Kessel, zoon van Willem van Meerwijk en Judith van Lijnden; de verkoopsom was 40424 gulden. Bij octrooi van 11 Maart 1683 verleent Koning Karel, als hertog van Gelder, aan Caspar van Merwijk machtiging om, bij eventueelen aakoop van de heerlijkheid Blitterswijk en den hof Tongerloo te Sevenum, zijn huis Kessel "metten weerd" en den hof "opten Graeff" te mogen belasten met sooveel "penningen als tot den aencoop der voorschr. heerlyckheyt Blitterswijck mogen van node wezen". Caspar van Merwijk had insgelijks moeilijkheden met de weduwe van zijn moederlijken grootvader. Niet tevreden mel haren lijftocht van 2000 gulden, eischte Agnes, die inmiddels hertrouwd was met N. graaf van Falkenstein, nog eene jaarlijksche rente, waarover zij een geding tegen Caspar begon. Den 19 April 1686 werd echter op haar huis te Well in der minne een verdrag tusschen partijen gesloten, waarbij aan de Gravin eene jaarlijksche uitkeering van 1500 gulden verzekerd werd. Zij mocht echter niet lang genot van hare rente hebben, want zij overleed in 't zelfde jaar 1686. Het schijnt dat 't huis van Blitterswijk toen door krijgsknechten bezet was. Tot 14 Mei 1686 logeerde er kapitein Zimenes op last van den Hertog van Mansfeld, met een deel zijner compagnie; hij werd vervangen door Juan de Barjoneir die er tot Juni bleef. Tot 8 Januari 1692 bleef Blitterswijk met Kessel vereenigd, doch werd toen weder eene zelfstandige heerlijkheid, doordien Caspar ze aan zijn oom overdroeg. Frans van Lijnden kon nu rustig in 't bezit der heerlijkheid blijven. Hij voerde in 1698 tegen Daniel Meurs, pastoor te Wanssum, een geding over 't "jus patronatus", dat ten voordeele van den pastoor eindigde. Hij was nog vrijheer van Hemmen, heere tot den Oiverhof, kapitein en sergeant-majoor van den graaf van Limburg en Bronckhorst, luitenant-kolonel van den graaf van Solms, en overleed in 1700; zijn vrouw Charlotte van Brienen leefde nog in 1705. Van hunne kinderen zijn ons bekend: Adriana, Elbertina en Dirk Woller, die zijn vader opvolgde. Dirk Wolter van Lijnden, was gehuwd met Agnes Ursulina baronesse van Rheede d'Anthlone. Hij stierf in 1713, latende zijne vrouw als tochterse der heerlijkheid, welke, na haar dood, aan hun beider oudsten zoon overging. Frans Godart, baron van Lijnden, kocht in 1766 van den vrijheer van Hatzfeld, de heerlijkheid Wanssum, en vereenigde deze met Blitterswijk. Hij stierf in 1786. Het schijnt dat door die van Blitterswijk inbreuk werd gemaakt op 't verdrag van 1592 betrekkelijk het veer. Den 11 Augustus 1760 klaagde de Vrouwe Louise de Pas de Feuquieres van Well dat de veerman van Blitterswijk hare rechten als eigenaar van het veer op de Maas schond en, in plaats van slechts een voetveer of personenveer te houden, ook hout en vee overvoer. Zij verzocht dat aan den veerman, Willem van Kessel, dit verboden werd. | van Merwijk, Caspar (I6481)
|
69 | In 1635 huwde Gerard Houckgeest en wel met eene vrouw uit een aanzienlijk geslacht. Op 17 Maart 1635 maakten "de eersame Gerrit Houckgeest .... en de achtbare Helena van Cromstrijen beyde wonende tot Delft" huwelijksche voorwaarden. | van Cromstrijen, Helena (I6293)
|
70 | Neuwilmshof does not exist (?). The actual town is most likely Wilmshof in Neu Wulmstorf. Der Platz mit dem Namen Wilmshof hat sein Quartier in 21149 Neu Wulmstorf. Die Kreisangehörige Gemeinde Neu Wulmstorf befindet sich im Landkreis Harburg sowie im Bundesland Niedersachsen und hat etwa 20.840 Bürger und eben 1.325 eingetragene Einträge. Der Platz ist in die Rubrik Wohnstraße eingetragen. wo-gibts.org/eintrag/Wilmshof--3 | Klein, Edmund (I2697)
|
71 | I this him? Staten Generaal. Militie 1703: Johan Willem van Osenbrugge aangestelt tot Capiteyn onder Keppel, 23 November 1703. | van Osenbruggen, W.T.P. (I6426)
|
72 | A list of 67 settlers on "Staten Eylant", who survived the massacre by "the wild" (die wrede destructie der wilden) of 1655 names Wijnolt, manservant of the late Hans Barendsen van Osenbrugge. | van Osenbrugge, Hans Barendsen (I6360)
|
73 | In 1538 Meth van Osenbrugge goes to Boerman Gaertszoon and Herman van Essen to complain about Arnt (probably Van Eyll) trying to buy the house, named "The Parrot". She claims that the house was promised to her by her cousin Andries Andrieszoon, a priest. These 2 guys then go to the aldermen (Wynant van Doernynck and Johan van Mekeren) in Arnhem to register the complaint. Then 2 years later, in 1540, the children (Meth and her siblings) of the late Gerartz van Osenbrugh: Arnt, Jansz, Jacob, Aleydt and Met actually officially sell the house to Arnt van Eyll. Since they are under-aged they are represented by Engell Zerriszoon Sailmaker and his wife Jenneken. The procedings take place in Nijmegen with Lambert Valckenborch as judge and Conrad van Doirnick and Pontiaen Groenwalt aldermen. So, who are these people? Read this: https://vanosnabrugge.org/SintJan-Arnhem2.htm | van Osenbrugge, Meth (Met) (I3549)
|
74 | ¦18 juli 1598: Berndt van Elsen genant van Trier heft verthoent eine gerichtlicke verchrijvonge, daerin die erntfeste juffer Rotger van Graes wedtwe sel.Adriaens van Eerde, vermits Herman van Eerde oren sohn und mombar, und Herman van Eerde voer sich selfst, aan wilne Tonis van Asten, Jenneken ehel., obgemelte Berndts vader und moder sel., am 23-11-1571 hebbenverkoft een jairlixe rente uth oren erf und gueth Esselinck inden kerspel Wenterswick buerschap Medeho, ad 6 dlr. und 6 molder winterroggen, sambt 1 fuder torf oder 1 orth dlr., jairlix up Martini te betalen, en dit voor 200 sylveren dlr. hoeftsumma. Die loese ein vierdell jaersthovoren te verkondigen und verwittigen. Berndt van Trier beclaegt sich dat hie vast voer und nha bij desen kriegsemporonge in schaede und verderf gevaren is. Hij heeft gemelte hoeftsumma und pension zelf hoichnodich. Daarom zegt hij die loese an. Bron: Luiting, RAG: RABvt, inv.nr. 61, fol. 46r en v Children 1. Herman van Eerde 2. Frederik van Eerde, d. 1621 3. Judith van Eerde 4. Margrete van Eerde 5. Christina van Eerde 6. Johanna van Eerde 7. Joost van Eerde 8. Derrica van Eerde | van Graes, Rutgera (I2538)
|
75 | ¦22-7-1609: Verkoop door Joannes Rauwert, pastoir thoe Wenterswick und sijner huijsfr., aan erentfesten Rosier van Bronckhorst, richtern thoe Haexbergen, Christiaen Berninck ehel., van sijne alinge action, recht und verwin, als hie vermoge sententien d.d. 18-6-1607 publicirt, wedder Hermanvan Eerde zu Buerse, opten erve und guede Esselinck in Meddehoe, kerspel Wenterswick gelegen, erholden, sampt daerop bei wehrende proces, execution und kersenbrandt ergangenen und angewendten expensen und anderen kosten und onraet, tezamen 253 dll. 23 str. bedragende. Edoch den anderhall hondert goltgulden hoeftsum inde pastorie gehoerende, und uth Esselinck verschreven, staende mit achtenhalven goltgulden jaerlichsop Paeschen toe verpensioneren, inden guede toe verblijven und durch koeperen jaerlicx der gebuer toe verpensionieren voerbeholden. Bron: Luiting, RAG: RABvt, inv.nr. 71, fol. 143v en 144r Children 1. Anna van Buurse, bur. 04 Mar 1655, Warnsveld | van Eerde tot Buurse, Herman (I2541)
|
76 | ~1500: Sweder is listed as friend of Johan v. Wylich + Elisabeth Stroyff (Married 1488): 1488 August 6 Beschreibung : JOHANNES KERCKHOFF, Doktor in den Rechten, Prothonotarius des Stuhls von ROM und Propst zu EMMERICH, JOHANN GREVE und WENMAR MECKINCK, STEVEN v. d. STEEN, STEVENs soen, und SWEDER v. SALLANT undandere hilixlude von wegen JOHANs v. WILICH und HENRICK STROYFFEN bestimmen die Mitgift von letzterem an seine Tochter ELISABETH.D. up den donresdach neest sinte Peters dach ad vincula. Bestellsignatur : Hueth, Urkunden Nr. 223 Bemerkung : Siegel v. d. STEENs, SALLANTs, JOHANNs v. WYLICH, Schöffensiegel (besch.), andere abgefallen; Herkunft: Wylich www.archive.nrw.de/LAV_NRW/jsp/findbuch.jsp?archivNr=185&tektId=0&id=0846&klassId=1&seite=2 | van Salland, Sweder (I1095)
|
77 | 0176_1104.1 Rijswijk Trouwinschrijving Huwelijk Derick Puppinck en Moijken Hendriks, 20-11-1638 Huwelijksdatum: 20-11-1638 Huwelijksplaats: Rijswijk Kerkelijke gemeente: Rijswijk Bruidegom/bruid: Derick Puppinck Moijken Hendriks There were several Puppincks/Poppincks in the Doetichem and Winterswijk area at that time. Henrick Poppinck marries a Bentinck in Zuthphen in 1450s. Ref: Algemeen Nederlands Familieblad 1891. Volume 8. p.143 Adriaan Poppinck in Bredevoort 1642: diachronie.nl/corpora/pdf/RA_Bredevoort_Inv_413_1642-1643.pdf Op 10.11.1621 geven Henrick en zijn vrouw Wilhemken Weyenborch, volmacht aan hun broer Berendt ther Knippenborch en aan Adrian Poppinck te Winterswijk, om te Bredevoort en te Winterswijk hun aandeel in het land, dat tot het goed Liessinck behoorde, gelezen in het kerspel Winterswijk in de buurschap van Ratum, te verkopen. Ref: users.telenet.be/vankjan/knippen/d1.htm Also lots of Peppinks in Varsseveld (next to Ulft, Doetinchem, winterswijk) Poppinck in Aalten (by Ulft) in late 1600s: genealogieonline.nl/stamboom-poppink/I325.php option=com_docman&task=doc_view&gid=3822&Itemid=27 | van Osenbruggen, Mayken Hendriksdr (I90)
|
78 | 0370 Heren en graven van Culemborg Regest 2607 Jaspar, heer tot Culenborch etc., beleent Harmen van Ossenbroick, na opdracht door zijn oom Everwiin van Culenborch, met 11 morgen land op Myddel-Ryetvelt, om daaruit 10 rijnsche guldens 's jaars te beuren. Datering: 1496 October 2 [des Sonnendages post Remigii] Jasper van Culemborg (ca.1445 - Gent, 21 november 1504) was heer van Culemborg, Lienden, Honswijk, Ewijk, Goilberdingen en Hoogstraten, gouverneur van Leerdam (1480-82) en kamerling (vertrouweling) van Maximiliaan van Oostenrijk. Jasper was een zoon van Gerard II van Culemborg en Elisabeth van Buren. Op 27 februari 1470 of 1471 trouwde hij in Brugge met Johanna van Bourgondië (1459-1511), wat hem in de gunst bracht van het Bourgondische huis. Zij kregen negen of tien kinderen, van wie alleen de dochters de volwassen leeftijd hebben bereikt. Jaspers oudste dochter en erfgename Elisabeth van Culemborg zou hem in 1504 opvolgen als vrouwe van Culemborg. Rond 1474 had hij Slot Doddendael in leen. Doddendael werd toen beschreven als "Borch, huys ende hoff tot Ewic". Op 4 maart 1480 werd Jasper door Maximiliaan van Oostenrijk benoemd tot gouverneur van Leerdam en het land ter Leede om daar de onrust te bestrijden. Wordt in april 1480 met Schalkwijk beleend door David van Bourgondië. In 1482 ontvoerde 20 mannen de edelman 'Henrik van Maurik' naar de Schoonrewoerdse toren, daar belegerde Jasper van Culemborg de toren en wist uiteindelijk 14 mannen gevangen te nemen. Kort daarna krijgt heer Jasper een conflict met zijn zwager Frederik van Egmont over het bestuur van Leerdam en omgeving, Maximiliaan van Oostenrijk bemiddeld hier in en geeft Frederik gelijk, waarna Jasper zijn functie opgeeft. Op 14 juli 1485 werd Jasper beleent met Arnemuiden door Maximiliaan van Oostenrijk. In 1490 begon onder leiding van Jasper de aanleg van een haven in Culemborg. In 1492 was er een geschil tussen de heer van Culemborg en het Sticht Utrecht over de hoge rechtsmacht in Honswijk. In 1497 is er een conflict over het vruchtgebruik op de tienden van Goilberdingen met het sticht, Jasper geeft een verklaring in Utrecht en zijn schuld wordt uiteindelijk kwijtgescholden. In de Gelderse Oorlogen hield Jasper zich afzijdig. In 1504 trok hij voor zaken naar Gent waar hij ernstig ziek werd, kort voor zijn overlijden weet hij zijn testament nog te maken in het huis van Lodewijk van Marke. Na zijn overlijden werd zijn lichaam naar Culemborg gebracht waar hij in de kelder van de Sint-Barbarakerk werd begraven. Huwelijk en kinderen Jasper had met Johanna van Bourgondië (1459-1511) de volgende kinderen: Elisabeth van Culemborg (1475 - 1555), opvolgster Karel van Culemborg (1476 †), jong overleden Johanna van Culemborg (1482 †), jong overleden Anna van Culemborg (1483 - 1509), huwde met Jan van Pallandt (hun kleinzoon Floris I van Pallandt erfde later Culemborg. Gerard van Culemborg (1483 †), jong overleden Cornelia van Culemborg, huwde met Willem van Rennenberg Aleid van Culemborg, huwde Francois van Bailleul Magdalena van Culemborg, huwde Guillian van Noyelles Jasper had ook nog twee bastaard zoons: Johan van Culemborg Frans van Culemborg | van Culemborg, Jasper II (I270)
|
79 | 0433 Heerlijkheid Swanenburg Inventaris 2. Families 2.2. Raesfelt U kunt dit stuk raadplegen in de studiezaal van Gelders Archief. U heeft daarvoor de volgende gegevens nodig: Archiefnummer:0433 Inventarisnummer:181 181 Acte, waarbij Henrick van Elverick en Belija van Raesfelt, echtelieden, afstand doen van hun erfrechten op de Swanenburg ten gunste van hun zwager en broer, Johan van Raesfelt, 1549. 1 charter NB: Zie reg.no. 33. Geldersarchrief.nl | van Raesfeld, Belija (I520)
|
80 | 1 child Marcus. 16 Sep 1885 | Hulzing, Philippus Adrianus (I7265)
|
81 | 1 child | Bakker, Thomas (I7263)
|
82 | 1 child | Osnabrug, Jacobus (I7282)
|
83 | 1 child | Pape, Boudewijn Christiaan (I7311)
|
84 | 1 child | Kipp, N.N. (I7348)
|
85 | 1 child | van Oijen, Johannes Hubertus (I7352)
|
86 | 1 child | Bennewitz, Frederick Willem (I7360)
|
87 | 1 child | Oosenbrug, Arend (I7382)
|
88 | 1 child | Oosenbrug, Johan Ferdinand (I7398)
|
89 | 1 child, who married Eijkelenboom | Oosenbrug, Pieter (I7383)
|
90 | 1 child. Willem Jonker. b.~1770. Died 3 Aug 1813. | Jonker, Willem (I7421)
|
91 | 1- Was married to Margaretha Angelmacher 2- Was married to Clara Breulman | Ripperbant, Henrick (I8965)
|
92 | 1. Gerardt ter Borch huwde met Bernarda de Reiger. Transporten, Zwolsch archief, 4 Oct. 1605: juffer Bernarda de Reiger, wed. van Gerhardt ter Borch. archive.org/stream/verslagenenmede01gescgoog/verslagenenmede01gescgoog_djvu.txt A "Gerhard ter Borch" (wife: Bernada de Reiger) is friends with Johanvan Tongeren (parents: Evert van Tongeren and Belle van Besten - she is great-granddaughter of Elisabeth van Ossenbroeck). Johan's sister,Anne, marries Herman van Munster (great grandson of Arend van Ossenbroeck) | ter Borch, Gerardt (I4046)
|
93 | 1. Geurt van Hattum, geb. 14 sep 1738, Drumpt,GE 2. Anna van Hattum, ged. 26 nov 1740, Drumpt,GE 3. Peterken van Hattum, ged. 23 dec 1742, Drumpt,GE 4. Jannetijen van Hattum, ged. 3 jan 1745, Drumpt,GE 5. Gerrytijen van Hattum, ged. 5 jun 1746, Drumpt,GE 6. Jannetijen van Hattum, ged. 1748, Drumpt,GE 7. Jenneken van Hattum, ged. 28 feb 1751, Drumpt,GE 8. Theunis van Hattum, ged. 19 nov 1752, Drumpt,GE ovl. 2 okt 1812, Kerk Avezaath,GE 9. Cornelia van Hattum, geb. 2 feb 1755, Drumpt,GE 10. Jan van Hattum, ged. 2 feb 1758, Drumpt,GE | van Hattum, Jan Gerritsz (I6531)
|
94 | 1. Zie: protocol no. ....van Lienden van 19 november 1712. en ook: protocol no. 635 van Lienden, boek no. 4 voor de juiste omschrijving van een omstreden uitwegh van den Oudendam van Truijencampje over Stoutenborghs Heuvel voorts over de Bevermeer op de Groene straat. De onvrede speelt zich af tussen: 1. Jan Aarts van Veenendael, 2. Albart Roghaar en 3. Jerephaes (Dircks) van Westrenen. 1. See: protocol Lienden no. ... of 19 November 1712 and also protocol Lienden no. 635, from book no. 4 for the exact description of a disputed entry between Oudendam and Truijencamp over Stoutenborgh's Hill and continuing over Beaverlake on to Green Street in Lienden (GL). The quarrels in court are between: a). Jan Aarts van Veenedael, b). Albart Roghaar and c). Jerephaes (Dircks) va Westrenen. | van Westrenen, Jerephaes Dircks (I8972)
|
95 | 1.8.1719: Willem Hendriksen van Osenbruggen en Maeyke Dirks Keurf, echtel. cum tutore marito, hebben schuldigh bekent aen Engeltjen van Utrecht eene capitaele summa van 500 gulden cum interesse ad 5% sjaers stellende tot een speciale hypotheek seeckere hofstede groot 3 mergen 2 hont onder Rijswijk in de Wijfdijk gelegen enz. https://vanosnabrugge.org/genealogy/getperson.php?personID=I4244&tree=tree1 | van Utrecht, Engelina (I10197)
|
96 | 10-9-1461: Lijftocht van Margaretha, dochter van Dirk van Wylack, gehuwd met heer Willem van Meer, heer van Acquoy, neef van de leenheer van Culemborg, 4773 fol. 82. | van Wylich, Margaretha (I6115)
|
97 | 10-9-1461: Lijftocht van Margaretha, dochter van Dirk van Wylack, gehuwd met heer Willem van Meer, heer van Acquoy, neef van de leenheer van Culemborg, 4773 fol. 82. | van Meer te Acquoy, Willem (I6116)
|
98 | 1282 active | v. Ossenbruch, Genekin (I180)
|
99 | 1316 Luze und Daniel und des Letzteren Soehne Johann und Diedrich in Heberegister. N.B. Heberegister ist ein Verzeichnis über Besitzrechte einer Grundherrschaft. 1318 Daniel and Lucillus (Luze) testify. Von der Clevischen Hofe. In 1319 Daniel d'Ossenbroich and Lucil d'Ossenbroek were registered in the Chamber of Comptes (Ridders) in Limburg en Brabant en Maasgebied. 1318 of meer wrs. 1319 maart 25 Heesch bij Den Bosch Hendrik heer vanDuffel en Geel en Willem heer van Boxtel, ridders, verklaren dat graaf Dirk van Kleef in hun bijzijn en ten overstaan van een afgevaardigdevan de hertog van Brabant heeft verzekerd en bezworen dat de stad, de heerlijkheid en het land van Heusden, met uitzondering van de burcht, door de heren van Heusden altijd in leen zijn gehouden van de graven van Kleef, en dat die laatsten die goederen op hun beurt altijd in leen hebben gehouden van de hertog van Brabant; een reeks met name genoemde vazallen van graaf Dirk bekrachtigt diens verklaring met hun eed. - In Latijn ondertekenen: Daniel de Oestbroec (ridder) en Lucillus de Ossenburch. See more at: historici.nl/Onderzoek/Projecten/RegistersVanDeHollandseGrafelijkheid1299-1345/oorkonde/ZH_021#sthash.8oBTucm7.dpuf In 1365 Luze is negotiator. 622a. Ossenbroich. 1). 1394. Dat is dat landt, dat Luys van Ossenbroick van m. h. haldende is: In dem yrsten 43,5 margen lands, die Heynken Haeuincks kynder to Bircke van Luysen vorgen. to leen hadden; item 18 margen lands, geh.die Goedener, gel. to Tille, die Wilhelms kyndere van Poelwich van Luyszen hadden solden (s. nr. 212); item 14 margen, die Dideric van Ossenbroick van Luyssen halden solde; item 18 mergen geh. Paelscamp ende Rauenskamp, die Luys selve hevet; item dat ander hevet Luyse noch selve. Summa tosamen drie hoeven lands, die hevet Luyse tosamen ontfangen van m.h. (1, 17b). 2). 1394. Lueff van der Wilten alle alsullich guet ende leen, als Luesse van Ossenbroick van m.h. to haldende plach, dat ledich worden is, uitgesacht enen kamp gel. thoe Thille, den myn jonchere Lubbert van Thille voir beleent hadde; BL toe Cranenboirgh (s. nr. 468d/1) (1, 40b). 3) Item Aelbert Mys van Calker hevet ontfangen 13 morgen lands gel. op den Damme, deel by den Beernhem ende deel in der Bauempt, die hie van Lüetsen van Ossenbroick ende van synen voirvaderen toe halden plach,ende is to weten, dat Aelbert Myseer van m. joncheren beleent was vandesen voirgen. erve van Lueff van der Wilten (s. nr. 14/1) (1, 41a). Das Hauptstaatsarchiv Düsseldorf Und Seine Bestände. 8. Die Lehnregister des Herzogtums Kleve. 1974. | d' Ossenbroek, Lucillus (Luze) (I235)
|
100 | 1316 Luze und Daniel und des Letzteren Soehne Johann und Diedrich in Heberegister. N.B. Heberegister ist ein Verzeichnis über Besitzrechte einer Grundherrschaft. Urkundliches über Moyland und Till im Kreise Cleve. 1316, April 3. Acta sunt hec coram iudicio de Tylle, ut supra, sculteto ibidem et aliis quam pluribus presentibus fidedignis. In cuius rei testimonium sigillum discreti viri Stephani de Kervenem, mei consanguinei, presentibus apponi rogavi, quod sigillo careo, et est appensum. Nihilominus ad maiorem cautelam sigillum nobilis viri comitis Clevensis una cum sigillo discreti viri domini Daniel de Ossenbruch militis (ridder=knight) similiter in testimonium presentibus apponi rogaveram, et est appensum. Datum anno domini M.CCC. sextodecimo, in vigilia Palmarum. Anholt, Fürstl. Salm-Salm'sches Archiv. Original auf Pergament, die drei angehängt gewesenen Siegel sind abgefallen, 1318 Daniel and Lucillus (Luze) testify. Von der Clevischen Hofe. In 1319 Daniel d'Ossenbroich and Lucil d'Ossenbroek were registered in the Chamber of Comptes (Ridders) in Limburg en Brabant en Maasgebied. 1320. Daniel von Ossenbruch am Clevischen Hofe. | d' Ossenbroek, Daniel (I179)
|